Tekst: Oscar van Bekkum
Twee jaar geleden zag ik Dirk Kuyt in De Kuip uit de helikopter komen. De supporters juichten zelden zo hard als toen. Voor mij was dat een teken dat Kuyt als enige karakter, een winnaarsmentaliteit en euforie kon terugbrengen in de club. Niemand kon hem dat nadoen. Door hem werd de Open Dag voor mij extra bijzonder. Het jaar daarop zag ik een andere grootheid uit de helikopter komen: Nicolai Jørgensen. Feyenoord wist twee jaar achtereen voor een grote klapper te zorgen, hoe voorspelbaar het programma van de Open Dag verder soms ook is. De spelers zijn uiteindelijk degenen om wie het draait.
Dit jaar heb ik met de traditie gebroken. Ik heb de Open Dag overgeslagen. Heeft het te maken met het feit dat ik die dag erop naar Londen ging en m’n koffers moest inpakken? Of dat de enige drie spelers die uit de helikopter stapten Boëtius, Amrabat en Diks waren? Ik denk het laatste. Zelfs als St. Juste en Haps de vlucht hadden gehaald, zou er geen klapper uitkomen. Vurig had ik gehoopt op van Persie, maar dat vraagt een heel lange adem, vrees ik. Al is het wel zo dat een transfer steeds dichterbij komt, maar supporters moeten geduld hebben voor een transfer.
Nu Kuyt voetballer af is, zullen andere spelers zijn rol moeten overnemen. Gelukkig gebeurde dat vorig jaar soms al door spelers als El Ahmadi, Toornstra, Jørgensen en Vilhena. Het karakter van Dirk moet blijven voortleven in volgende generaties. Het is aan die spelers om het nu te laten zien en het over te dragen op de nieuwkomers. Ik geloof er heilig in dat ook zij iets van Feyenoord weten te maken en opnieuw kunnen zorgen voor euforie. Er zit een ‘maar’ aan: je karakter en je wil om te winnen moeten sterk genoeg zijn. Zijn die daadwerkelijk sterk genoeg, dan kun je opnieuw met elkaar iets heel moois neerzetten. Net zoals Kuyt deed. Dat kan de klapper zijn van komend seizoen.
