Tekst: Gaby | Foto: Edwin Verheul
De voorzet van onze nummer 7 die resulteerde in het eerste competitiedoelpunt van dit seizoen, die mocht er wezen. Net als in zijn debuutwedstrijd in het eerste van Feyenoord vijf jaar geleden, deed Boëtius wat hem is opgedragen: toen was het zelf scoren en nu is het een medespeler in stelling brengen om te scoren.
Na die wedstrijd in 2012 tegen 020, stond ik met mijn voetbalmaatje in de tram naar huis. We waren al overgestapt van lijn 12 op lijn 25. Een vrouw die naast ons stond en onze sjaaltjes zag, vroeg: ,,Wat hebben ze gedaan?” Zo ontstond een leuk gesprek in de voortrijdende tram terwijl we ons in elke bocht schrap moesten zetten om maar niet om te vallen. Wat bleek? Deze mevrouw was een collega van de moeder van Jean-Paul Boëtius. Ze was blij verrast toen ze hoorde dat hij gespeeld had en ook nog eens had gescoord. ,,Wat zal zijn moeder dat prachtig vinden’’, jubelde ze. ,,Die is altijd zo trots op hem.’’ Ze had een lach van oor tot oor en was op haar beurt weer trots om een collega te zijn van mevrouw Boëtius, ‘de moeder van’.
Deze ontmoeting ging door mij heen toen ik zondag nummer 7 zo koeltjes zag voorgeven en de basis zag leggen voor het eerste competitiedoelpunt. Prachtig! Ook de nummer 7 van het vorige seizoen zag deze mooie actie. De Kuip juichte na de voorbereidende pass van nummer 7 en zong tijdens diezelfde wedstrijd de andere, onvergetelijke nummer 7 van vorig seizoen toe op de tribune. De een smal en donker, de ander gedrongen en blond. De een met nog een grote voetbalcarrière voor zich, de ander net afgezwaaid. Nummer 7. Het shirt is hetzelfde, wat erin zit is totaal anders. Wat eruit komt, is dan gelukkig wel weer hetzelfde: ze laten de Kuip juichen. Nummer 7: een getal om van te houden.
