Robin van Persie twijfelde wekenlang hevig over zijn toekomst, maar gisteren kwam het hoge woord eruit: de aanvaller gaat nog minimaal één jaar door bij Feyenoord. ,,Op de dagen dat ik aan een afscheid dacht, vond ik dat opeens heel eng.”
Robin van Persie is al pakweg twintig minuten aan het vertellen, slingerend langs zijn eigen gedachtekronkels en afwegingen, wanneer de voetballer opeens in drie woorden samenvat wat hij goedbeschouwd kwijt wilde.
,,Ik ga door”, zegt de 34-jarige routinier, lachend.
Het klinkt als de ontknoping van een Netflix-serie, van een zorgvuldig opgebouwd verhaal met plots een spannende wending. Want als Van Persie op deze maandagmiddag aan zijn betoog begint, gaat het eerst vooral over zijn worstelingen, over zijn twijfels.
,,Sommige mensen schrokken er een beetje van toen ik het zei, maar het was echt een ding om de bekerfinale te halen”, vertelt Van Persie. ,,Een struggle. In de wedstrijd tegen PEC Zwolle had ik een kuitblessure opgelopen. Dat herstel liep echt moeizaam, maar ik moest en zou die finale halen, daar moest alles voor wijken. Fysiek en mentaal was dat heel zwaar. Steeds als ik dacht ik er was, kreeg ik weer klachten. Ik werd er letterlijk moe van. Down.”
Toen de winst op AZ was beklonken, met een heerlijk stiftje bovendien, voelde dat niet alleen maar als een bevrijding. ,,Ik had nog geen plan op dat moment, wist nog niet wat ik precies wilde”, aldus Van Persie. ,,Natuurlijk had het vooraf door mijn hoofd gespeeld: als ik scoor en we zouden winnen, zou dat misschien een mooi einde kunnen zijn. Na afloop heb ik dat voor de camera’s ook zo gezegd. Gewoon, eerlijk verteld wat ik voelde en dacht. Dat was spontaan. Ik had het niet van tevoren zo bedacht.”
Uitgebreide gesprekken voerde Van Persie in de dagen en weken erna. Met zijn vrouw Bouchra, met trainer Giovanni van Bronckhorst, met vertrouwelingen uit zijn omgeving, met de leiding van Feyenoord. ,,Soms waren er dagen dat ik dacht: ik stop. Maar als ik daaraan dacht, vond ik dat opeens heel eng. Het voelde niet goed. Op de dagen dat ik meer neigde naar doorgaan, zat ik veel meer in mijn comfortzone. Blijkbaar was ik er nog niet aan toe om te stoppen.”
Het definitieve besluit nam hij op het balkon van zijn huis, met uitzicht op De Kuip in de verte. ,,Ik zag dat stadion en dacht: dit is toch het mooiste wat er is? Dit wilde je toch altijd al? Spelen in een vol stadion, met jongens waar ik ook écht een klik mee heb. Nou, dacht ik toen. Ik ga door.”
Van Persie heeft maandagmiddag op Varkenoord een klein gezelschap van journalisten uitgenodigd die hij al lang kent. De voetballer neemt ze als het ware mee in zijn gedachten van de laatste weken en maanden. ,,Op het trainingsveld had ik direct zo veel plezier”, aldus Van Persie. ,,Om een heerlijk uitgevoerde pass- en trapoefening. Om de humor onderling. Een gewonnen partijtje. Mijn laatste periode in Istanboel was gewoon niet leuk, ik voelde me als het ware eindelijk weer echt voetballer.
,,Uiteindelijk heeft dat denk ik de doorslag gegeven. Ik heb mezelf steeds de vraag gesteld: waarom voetbal je? Waarom ben je ooit gaan voetballen? Nou, dat is niet per se om een beker boven mijn hoofd te houden. De kern is plezier. Lekker met die bal in de weer, alles uit jezelf halen. Met elkaar iets bereiken in het veld. Dat laatste heb ik nu denk ik nog veel meer dan vroeger. Toen ik jong was, was ik veel meer met mezelf bezig. In de absolute top is het meer een battle, het is veel meer ieder voor zich.
,,Nu merk ik dat ik veel meer onafhankelijk ben in mijn denken. Ik hoef die penalty’s en vrije trappen niet meer allemaal te nemen. Dat is voor de andere jongens en hun carrières veel belangrijker. Laat hun die extra goal maar maken. Door er zo in te staan, heb ik de laatste maanden veel teruggekregen, denk ik. Die gasten zagen ook dat ik dingen wilde delen, dat ik ze echt wilde helpen om beter te worden. Het is een cliché, maar het klopt wel echt: teamwork makes the dream work.”
Het vooroordeel dat Van Persie een te groot ego zou hebben voor een dienende rol, bleek op geen enkele manier uit te komen. ,,Het was niet mijn beker”, zegt Van Persie opeens, halverwege het gesprek, haast terloops. ,,Het was veel meer de beker van de andere jongens, zij hebben er een heel seizoen voor gespeeld, eigenlijk was mijn bijdrage best klein. Het was óók mijn beker, misschien, dat wel. Maar niet meer die van mij dan van iemand anders.”
Hoe zijn rol komend seizoen precies wordt in het veld: Van Persie heeft er nog geen afgemeten totaalbeeld van. ,,Dat hangt van allerlei factoren af”, aldus de aanvaller. ,,Spelen op nummer 10 is zwaarder dan in de spits, dat wel. Maar het hangt er ook vanaf wie er vertrekken, wie erbij komen. Nee, ik bemoei me daar verder absoluut niet mee. Ik heb dusdanig veel vertrouwen in Gio en de clubleiding, dat ik me daar geen zorgen om maak.”
Bron: AD.nl, Foto’s: Edwin Verheul-FSV De Feijenoorder
