Tekst: Marinus | Foto: Edwin Verheul/FSV De Feijenoorder
Het heeft even geduurd voordat ik me weer kon zetten tot het tikken van een stukje. Vond ik in mijn vorige blogartikel nog dat de club in een soort niemandsland zit, in een soort van vagevuur, de laatste maanden had ik het gevoel dat we steeds dichter bij de hel kwamen.
Nek-aan-nek
Net wanneer je denkt dat dieper wegzakken niet kan en de ondergrens wel bereikt is, zijn we na een paar schandalig slechte wedstrijden, die ik me allemaal niet eens meer goed voor de geest kan halen, zelfs terechtgekomen in een nek-aan-nek race om de derde plek. Dat de halve finale voor de beker wordt verloren, doet eigenlijk niet eens meer pijn. Nee, tot aan de wedstrijd tegen degradatiekandidaat NAC moeten vrezen voor een verkeerde afloop, dát doet pijn. Gelukkig ontlopen we het play-off spook, maar veel scheelt het allemaal niet.
De eer aan zichzelf
De uitermate wisselvallige prestaties op het veld vinden hun neerslag in de opmerkingen die ik om me heen hoor. Het gaat van ronduit agressief tot gelaten, van de kameraad die me voorbij snelt op weg naar de uitgang en me toesnauwt dat Gio “nu gewoon de eer aan zichzelf moet houden en maar meteen moet oprotten”, tot mijn vrouw die me thuis pas durft toe te vertrouwen dat ze tijdens de wedstrijd een beetje bang van me werd omdat ze me nog nooit zo boos heeft gezien, tot de kameraden die meerdere wedstrijden achter elkaar gewoon helemaal niet meer komen opdagen. Dieptepunten waren wat dat betreft wel de wedstrijden tegen FC Emmen en sc Heerenveen. Telde ik bij eerstgenoemde wedstrijd 18 lege stoeltjes in een rij van 28, bij de tweede moet mijn vak nog veel leger zijn geweest. Ik heb dat niet met eigen ogen kunnen zien, want ik liep mee met de protestmars uit solidariteit met alle kameraden uit vakkie S die die avond misschien wel wilden, maar niet móchten komen.
Negativiteit
Ooit schreef ik hier dat we in Rotterdam altijd wel een reden vinden om ergens over te zeiken en dat dat niet altijd terecht is. Nou, dat vind ik niet meer. Er valt gewoon niet te ontkennen dat er veel zaken zijn misgegaan. Het begon eigenlijk allemaal al bij de uitschakeling door Trenčín. Kort voor het einde van de wedstrijd werden de hekken rond het Maasgebouw gesloten. Symbolisch eigenlijk, want er zijn steeds meer besloten trainingen bijgekomen en zelfs het bij elkaar komen op een dijkje om de spelers bij de laatste training te ondersteunen, wordt gedwarsboomd nu 1908 vrijwel volledig van de buitenwereld is afgeschermd. Dat ons dan wordt verweten dat de ‘sfeer van negativiteit’ zijn weerslag heeft gehad op de club waardoor de coach en de TD vertrekken, het zij zo. Zelfs de meest doorgewinterde optimist moet er toch ook moedeloos van worden als de liefde maar van een kant lijkt te komen? Maar toch, toch heb ik meteen mijn seizoenkaart verlengd toen de datum daar was, toch heb ik opnieuw mijn toegangsbewijs tot uitgestelde teleurstelling gekocht. Ik hoop komend seizoen mijn teleurstelling wat langer te kunnen uitstellen dan dit seizoen, want dit seizoen was al voorbij voordat het goed en wel begonnen was.
