Begin augustus is het weer zo ver. Feyenoord mag naar Eindhoven. Wanneer PSV-Feyenoord op het programma staat, gaan mijn gedachten altijd terug naar mei 2005. Dat is de enige keer dat ik in Eindhoven zelf de wedstrijd ben gaan kijken en ieder jaar vraag ik me weer af: wat bezielde het al die supporters toen toch om daar heen te gaan?
Een maand eerder hadden we ook al tegen PSV gespeeld. Het was de halve finale van de KNVB-beker en er werd in nota bene de eigen Kuip verloren. Daar ging onze enige kans op een prijs. Dat het na strafschoppen pas gebeurde was een klap in het gezicht, maar mentaal kreeg Feyenoord een nog hardere tik te verwerken. PSV, dat ook in de halve finale van de Champions League stond, had niet eens het sterkste elftal opgesteld om enkele spelers rust te geven. En de coach van PSV, Guus Hiddink? Die was er niet bij. Hij ging liever bij AC Milan op de tribune zitten. Was het deze mentale klap die ons naar Eindhoven dreef, het gevoel dat er iets recht te zetten was?
Het was de 33e speelronde waarvoor ik naar Eindhoven ging. PSV was op dat moment al kampioen, terwijl Feyenoord de speelrondes 31 én 32 verloor (thuis met 1-3 van Heerenveen en uit bij NEC met 2-0). Het enige dat ons nog restte was een race met AZ om de derde plek. Was het de concurrentiestrijd met de Alkmaarders die ons naar Eindhoven dreef? Ik kan het me niet voorstellen.
De competitiewedstrijd wordt vooraf in de media aangekondigd als het grote afscheid van Mark van Bommel, die naar FC Barcelona gaat volgend seizoen. Noem alleen maar de naam van Mark van Bommel en ik zie die paar keurige mannen en vrouwen van middelbare leeftijd op vak W weer voor me. Altijd zaten ze gezellig bij elkaar op dezelfde rijen. Een groep vrienden die elkaar jaren eerder bij Feyenoord heeft ontmoet en nu als familie met elkaar omgaat. Supporters die normaal altijd de rust zelve waren, leefden tegen PSV helemaal op. Nou ja: tegen Mark van Bommel. Speciaal voor hem, staand op de stoelen en met de handen in de lucht: “Mark van Bommel breek je been!” Is het de haat richting Van Bommel dat iedereen in 2005 naar Eindhoven gaat? Het idee dat we met zo’n 1.600 man het afscheid van die speler mogen opvrolijken op onze eigen Rotterdamse wijze?
Ik weet het niet. Wanneer je de verdedigers van die dag bekijkt, verbaasd het mij dat er die ochtend in de trein überhaupt nog een positieve stemming heerste. Met terugwerkende kracht lijkt het mij vrij duidelijk dat we hier de oorlog niet mee zouden gaan winnen: Alexander Östlund, Karim Saïdi, Cory Gibbs en Pascal Bosschaart. Waarbij Bosschaart in de twaalfde minuut van de wedstrijd werd vervangen door Bruno Basto. Precies: het werd er niet beter op. Het zou een kansloze dag worden. Mede door het verlies in Eindhoven die dag eindigt Feyenoord het seizoen 2004-2005 op de vierde plaats, op een straatlengte van 25 punten achterstand op PSV. Was het misschien de vaak geroemde onvoorwaardelijke steun en loyaliteit die onze supporters naar Eindhoven dreef?
Ik weet het allemaal niet. Een voorgaande wedstrijd recht zetten; de strijd om de derde plaats; een speler van de tegenstander jennen; trots zijn op je vermeende loyaliteit als legioen: allemaal heel leuk en aardig. Het hoort absoluut bij het voetbal, het maakt het leuk om naar het stadion te gaan. Maar het blijven bijzaken.
Uiteindelijk draait voetbal om maar één ding. Dat is prijzen winnen. De eerste vijftien eredivisiejaren van deze eeuw waren wat dat betreft bijna volledig voor PSV, maar tijden veranderen. De laatste drie jaar zijn duidelijk ook voor Feyenoord: landskampioen, tweemaal de beker en eenmaal de supercup. Daar gaat nu een tweede supercup bij komen, dat is dan de vijfde prijs in 3,5 jaar tijd. De kans dat Feyenoord op 4 augustus in Eindhoven wint is namelijk groter dan ooit! Ik geloof er helemaal in. Jij ook?
Ik wens iedereen bij dezen alvast een leuke trip naar Eindhoven en vooral een succesvolle wedstrijd!
Tekst: Pieter, Foto: FSV De Feijenoorder
