Tekst & foto’s: Astrid
Maar al te vaak zie je in De Kuip van die wedstrijden waarbij richting de negentig minuten je tenen steeds meer gaan krommen. Dan loopt het gewoon niet, al valt moeilijk te zeggen waar het aan ligt. In de wedstrijd tegen Vitesse was dat ook weer het geval. Zeker nadat we lekker uitbundig de 2-1 hadden gevierd en aan het eind van het liedje bleek dat het doelpunt werd afgekeurd wegens buitenspel. Op zulke momenten weet je dan ook dat we die wedstrijd kunnen winnen, alleen dat het weer even niet mee zit.
De wedstrijd gaat verder en in het vak hoor je steeds meer gemompel. Achter me vindt iemand dat Giovanni sneller moet wisselen. Naast mij weet ook iemand meteen dat El Hankouri er in moet. Ik doe er zelf ook aan mee. Een paar rijen achter ons vindt iemand het nodig om Vilhena hard tot de orde te roepen en wij kijken elkaar allemaal vragend aan: wie neemt de ploeg op sleeptouw? Het zal toch niet gebeuren dat we tegen dit Vitesse dat ook nog eens met tien man staat, punten gaan verliezen? Onzekerheid bekruipt de supporters en we reageren steeds nerveuzer op alles wat in het veld gebeurt. Wat is het dan fijn om ook fanatieke kinderen in het vak te hebben.
“Jezusmina potver, Vermeer”, roept mijn buurman geagiteerd als onze keeper in de 65e minuut met een katachtige redding vlak voor onze neus de 1-2 voorkomt. Het zijn de zenuwen. Iedereen begrijpt dat en hij gaat weer rustig zitten. “Maar papa”, zegt het dochtertje van mijn buurman. “Wees blij dat Vermeer hem heeft.” Iedereen in haar buurt moet even glimlachen. De heerlijke onbevangenheid van het kind relativeert weer even de onrust in ons lijf.
Toch sluipen richting de negentig minuten de zenuwen er weer in. Als de extra tijd bijna ingaat, is daar de schitterende vrije trap van Robin van Persie en De Kuip ontploft. De drie punten lijken binnen. Er komen vijf minuten extra tijd bij, dus is het nog even spannend. Zeker omdat de doelpuntenmaker met rood eraf moet. Vakkie S zet nog wat morele ondersteuning in, in de vorm van wat liederen.
Dochterlief, die met elk ingezet lied meezingt, heeft even nagedacht en vraagt halverwege de extra tijd terwijl wij allemaal doodsangsten uitstaan, omdat Vitesse toch nog gevaarlijk wordt: “Papa, hoe doen ze dat eigenlijk? Hoe weten ze nou allemaal tegelijk precies wat ze gaan zingen?” Het antwoord van papa gaat verloren in de vreugde na het eindsignaal. Bleven we allemaal maar zo onbevangen als kinderen, dat zou flink wat stress schelen in De Kuip!
