Tekst: Pieter, Foto: Edwin Verheul-FSV De Feijenoorder
“Wat is de grootste voetbalclub van Rotterdam?” vraagt de enthousiaste presentator. Het meisje, ongeveer tien jaar zal ze zijn, drukt al op de plastic eend voordat de presentator is uitgesproken. Nu moet ze samen met haar vriendinnetje heel snel het juiste antwoord geven, maar het lukt haar niet. Eigenlijk weet ze niets van sport. De natte derrie stort naar beneden en terwijl beide meisjes het water in hun shirt, broek en sokken voelen lopen, roept de oudste jongen uit het andere team heel trots: “Feyenoord!”
Het was het toetje van de Droomshow, de Derrie Douche. Twee teams tegen elkaar en bij een fout antwoord, een bak met derrie over je heen. Aan dit geweldige televisieprogramma moest ik denken toen het laatst ontzettend hard regende. Aan dat je na een paar minuten al zeik- maar dan ook echt zeiknat kan zijn. De bui zat eraan te komen, je wist dat je als je naar buiten zou gaan je wel eens nat kon worden, net zoals het in de Droomshow ook altijd 50/50 leek te zijn of je de Derrie Douche over heen je kreeg of niet.
De geest van de show leeft voort
De Droomshow is al enige jaren niet meer. Toch leeft de geest van die show op een bepaalde manier nog steeds door in onze club. Wanen we onszelf het ene jaar failliet en geven we de hoop op omdat we tiende zijn geworden in de competitie, staan we een jaar later alweer op de tweede plaats. We blijven altijd dromen, al is het maar omdat de realiteit onvoldoende bevrediging geeft en we dus onze fantasieën moeten blijven opzoeken. In de Droomshow doen die kinderen dat ook: ook al staan ze al drie rondes achter, de hoop op een inhaalslag tijdens de Derrie Douche blijft aanwezig. Zo blijven wij altijd dromen over een volgend kampioenschap, ook al zien we dat op korte termijn niet gebeuren (overigens durf ik het woord ‘hoop’, die uitgestelde teleurstelling, bijna niet meer te gebruiken sinds Jan de Jong die woorden uitsprak. Maar hopen en dromen liggen denk ik dicht bij elkaar).
“In de Droomshow is alles mogelijk” hoor ik de presentator zeggen wanneer ik een oude aflevering terugkijk. Het is net alsof onze clubbestuurders aan zijn show meedoen. Zij lijken namelijk ook te denken dat alles mogelijk is en dromen van een geldmachine die gegarandeerd 25 miljoen euro per jaar uitspuwt. Net zoals de kinderen in de show geen garanties hebben op de winst of op een droog pak, hebben die bestuurders na twee jaar onderhandelen ook nog steeds geen garantie gekregen op dat bedrag. En de kijkers thuis? Die zitten vermakelijk te kijken naar het beeldscherm en schudden regelmatig meewarig het hoofd: “hoe hebben de makers dat nou weer bedacht?”
De Derrie Douche
De geest van de Droomshow leeft ook voort in ons huidige stadion. Afgelopen zondag regende het niet, maar toch druppelde er tussen het Maasseats-vak en vak W de hele tijd door water vanuit het dak. Een aantal seizoenen terug begon het al: op de korte zijde achter het doel hoopte op het dak het water zich op, waarna een helse stroom water zich naar beneden stortte. In de loop der tijd is dit op meerdere plekken voor gekomen. Nu de regenbuien steeds tropischer worden neemt de noodzaak tot een goede afvoer van water toe. Goede reden om het afvoersysteem op het dak van de Kuip schoon te houden en te onderhouden. Zullen die noodzakelijke investeringen inmiddels zijn gedaan? Ik mag hopen van wel, maar vrees voor het ergste. Eind mei zei de stadiondirecteur Van Merwijk in het Algemeen Dagblad namelijk nog dat hij continue kijkt of ze “kosten kunnen uitstellen.”
Mochten die hoognodige investeringen in de afvoer van het water op het dak van de Kuip níet zijn gedaan afgelopen zomer, dan vrees ik dat we de Derrie Douche komend seizoen vaker dan ooit in de Kuip te zullen aantreffen. Niet leuk voor de bezoeker, wel leuk voor de portemonnee van het stadion. En de kijkers thuis schudden weer meewarig het hoofd.
