Tekst: Sam
Woensdag 13 september. Rotterdam is de hele dag in extase. Feyenoord is na jaren terug op het hoogste podium van het clubvoetbal. In de eigen Kuip is Manchester City de tegenstander. Op Varkenoord zit de sfeer er goed in. Er wordt voorbeschouwd, gezongen en vuurwerk afgestoken. Vervolgens wordt er koers gezet richting stadion. Rijen dik staan de supporters te wachten voordat zij het stadion in mogen. In De Kuip is er al snel sprake van een goede sfeer, de spelers worden ruim voordat de wedstrijd begint al aangemoedigd. De spelers zijn merkbaar nerveus bij de warming-up.
De tijd tikt langzaam door, kwart voor negen komt steeds dichterbij. De tunnel gaat open, de tune waarmee Feyenoord opkomt, galmt door het stadion, fakkels ontbranden en de spelers komen het veld op. ‘WE LOVE YOU FEYENOORD!’ klinkt door het stadion. Eén en al kippenvel. Na veel te veel jaren is de officiële hymne van de UEFA Champions League hoorbaar. Maar wie is de UEFA dan? Wij zingen gewoon het lied van Feyenoord!
Voor de wedstrijd tegen City heeft Gio een nieuw strijdplan bedacht. De defensie wordt verstevigd door met drie centrale verdedigers te spelen. De vleugels worden bezet door Nelom en Amrabat. Manchester City zet veel druk en krijgt direct een corner. Er wordt nonchalant verdedigd en binnen twee minuten staan we al op achterstand. Het plan van Gio kan de prullenbak in.
De duurbetaalde spelers van Manchester City hebben zin om te schitteren in De Kuip. City heeft de bal en snijdt talloze keren door de defensie van Feyenoord. Binnen tien minuten staan we al met 0-2 achter. Dan is het tijd om het beleid van City toe te zingen en te benadrukken dat nummer 12 niet te koop is. Inmiddels maakt City de derde treffer na opnieuw een rommelige corner. De rust nadert en Feyenoord bijt van zich af: St. Juste, Kramer en Vilhena pakken een kaart.
In de tweede helft speelt Feyenoord iets sterker en nemen de heren uit Manchester gas terug. Het legioen zingt onvermoeibaar door. Ondertussen wordt er weer gescoord uit een hoekschop. Dylan Vente maakt zijn debuut, want wij hebben wél eigen jeugd. Er wordt nog steeds gezongen, met het You’ll never walk alone als hoogtepunt. Zo beginnen en eindigen we deze avond met kippenvel. Feyenoord till I die!
