Tekst: Marinus de Bokx
Een jaar of drie geleden was er in 020 een tentoonstelling te bewonderen over voetbal en religie. Je weet wel, zo’n expositie waarin voetbalstadions met kerken werden vergeleken en supporters met kerkgangers. Nu kom ik zelf zelden in een kerk, moskee of tempel maar ik weet zeker dat wat ik hoor en zie in De Kuip niet gelijk is aan wat je tijdens de hoogmis, dienst of preek mag aanhoren en aanschouwen.
Toch zit er, als je wat verder kijkt, wel iets in die vergelijking. De Kuip als kathedraal, de lichtmasten als kerktorens of minaretten, de Legioenzaal als kapel. Zelfs Kuijt had het erover toen hij op het veld werd geïnterviewd kort na de kampioenswedstrijd. “Het is bijna een religie, een geloof”, zei hij.
Bij dat geloof horen handelingen, rituelen en gewoonten. Wat dat betreft zit er niet zo gek veel verschil tussen de priesters en hun volgelingen. Spelers en supporters doen als gelovigen niet voor elkaar onder. De een laat net als Vilhena voor de wedstrijd nog even snel z’n haar bijpunten, de ander bidt net als El Ahmadi voor een goede afloop, trekt net als Nieuwkoop eerst z’n sokken en schoenen links aan voordat ie het aan de rechtervoet begint, raakt net als Vermeer de paal, de lat en de paal aan, heft net als Botteghin de handen half ten hemel en roept weet ik veel wie aan en ga zo maar door. Het mafste verhaal in deze categorie is wel het dragen van damesondergoed door enkele van de spelers die in de jaren ’70 de Europa Cup 1 wonnen.
Zelf doe ik niet aan het dragen van damesondergoed. Ben je gek, nergens voor nodig. Ik trek alleen altijd dezelfde afgetrapte Vans aan, was mijn shirt het hele seizoen niet, scheer me in de week voor een thuiswedstrijd niet en ga altijd door poortje 2 het stadion binnen. Het heeft tegen Manchester City niet geholpen, maar vorig seizoen hebben we er wel mooi het kampioenschap mee gewonnen. En dat gaat dit seizoen weer lukken. Zeker weten, èch wel!
