Tekst: Gaby
Hij kijkt wat ongelukkig , de man die twee rijen boven mij in het vak zit. De wedstrijd is nog niet eens begonnen. Ik vraag hem wat er aan de hand is. Bevalt de opstelling hem niet? Heeft-ie koude koffie gekregen? Nee, niets van dat alles. De man die altijd zo vrolijk is en vol met verhalen zit, wijst zwijgend naar zijn Kuipstoeltje. Dan komt het hoge woord eruit.
Hij heeft in al die jaren dat hij hier zit, nog nooit, en hij herhaalt NOG NOOIT een nummer op zijn stoel gehad. Wie schetst zijn verbazing dat er ineens een glanzend witte 1 prijkt op het blauwe plastic. ,,Ik ben dan toch gewoon een nummer geworden’’, concludeert hij. Het stemt hem droevig.
Het moet gezegd: het nieuwe bordje is een vlag op een modderschuit. Toch moest waarschijnlijk vanwege UEFA-richtlijnen dit smoezelige stoeltje een kleine make-over krijgen, omdat je er natuurlijk niet aan moet denken dat er onduidelijkheid ontstaat over welk stoelnummer er rechts naast stoel nummer 2 zit.
Het is een aftands stoeltje, maar het is wel ZIJN stoeltje. ,,Zal ik het er makkelijk af kunnen krijgen,’’ grapt mijn buurman terwijl hij er wat aan pulkt. Dat gaat ‘m niet worden. Na een tijdje sputteren gaat hij eindelijk zitten. In de rust peil ik zijn gemoedstoestand en die is gelukkig alweer wat beter geworden. ,,Het is natuurlijk wel numero uno,’’ zegt hij met een grimas en steekt zijn duim in de lucht. De tegenslag is dan toch met Rotterdamse nuchterheid opzij gezet.
