Tekst: Oscar van Bekkum, Foto’s: Edwin Verheul
Op het moment dat Dick Advocaat, Danny Blind of Giovanni van Bronckhorst niet goed presteren hebben we opeens miljoenen voetbaldeskundigen. Zo ook met de keuze van Sofyan Amrabat.
Zijn keuze is op Marokko gevallen en niet op het Nederlands elftal. Hij zal er zo zijn redenen voor hebben om dat te doen. Wat die reden ook is, ik vind hem in z’n recht staan. Iedereen heeft namelijk de keuze om zijn of haar eigen weg te kiezen en te beslissen wat goed voor hem is.
Opvallend is dat zowel Ziyech als Amrabat voor Marokko kiezen op het moment dat hen het gevoel wordt gegeven dat Oranje niet veel energie steekt in het overhalen van de spelers. Ze worden bijvoorbeeld niet geselecteerd op het moment dat de beslissing genomen moet worden. Dan is de keuze snel gemaakt, als dat een rol heeft gespeeld.
Het feit dat mensen oordelen over de keuze mag, maar Amrabat negatief benaderen absoluut niet. Het gaat te ver om te bepalen waar iemands geluk ligt, laat staan om te beweren dat hij een verrader is. Diezelfde mensen zien dat Amrabat de afgelopen wedstrijden niet heel erg op dreef was. Dan uiten ze ook kritiek op zijn functioneren en dat hij weer zo snel mogelijk uit de basis moet bij Feyenoord. Het zijn twee dingen apart.
Het zal me niks verbazen dat de druk op de schouders van de, inmiddels, Marokkaanse international is toegenomen door de commotie. Dit zou vast invloed hebben op zijn spel. Hij deed het in het begin van het seizoen zo goed. Hij had prima invalbeurten en toen was een basisplek juist logisch volgens vele supporters. Het is daarom goed dat Amrabat zijn keuze heeft gemaakt.
Nu dat achter de rug is keert de rust rondom hem hopelijk terug. Er zijn immers belangrijkere zaken. En dat is Feyenoord! De Rotterdammers moeten de weg omhoog inzetten en snel ook.
