Brazilianen en voetbal: ze gaan heel goed samen. Zo ook Melina Botteghin en voetbal. Sinds ze Eric Botteghin ontmoette op haar zeventiende, weet ze alles van het spel en laat ze zich, hoe klein ze ook is, in het stadion niet onberoerd. “Ik ga de voetbalwereld echt missen als dit allemaal voorbij is. Het is een onzekere wereld en daar houd ik van, er is altijd een nieuwe verrassing.”
Tekst: Ellen Mannens
Beeld: Hélène Meulstee
“Heb je dat filmpje wel eens gezien van Shakira die een wedstrijd van haar vriend Pique bij Barcelona kijkt? Dat filmpje waarin ze bijna te zenuwachtig is om te kijken? … Zo ben ik dus ook in het stadion”, zegt de Braziliaanse Melina Botteghin, getrouwd met Feyenoord-verdediger Eric Botteghin. Om haar woorden kracht bij te zetten geeft ze een kleine demonstratie van wat er gebeurt als de bal te dicht bij het Feyenoorddoel komt. Melina – klein, rank postuur, bordeauxrode lippen, high heels en sprankelende blauwe ogen – schiet rechtop in de bank, prevelt met grote ogen een “Oh my god, oh my god, oh my god” en laat zich dan met een verlossende zucht weer in de kussens zakken. “Zo dus… Zuid-Amerikaans bloed hè”, verontschuldigt ze zich met een glimlachje.
“Voor ik op mijn zeventiende verkering kreeg met Eric, had ik nog weinig met voetbal. Maar toen ik zijn wedstrijden ging kijken, begon ik het te begrijpen. Ik weet wat buitenspel is en roep dat ook keihard als ik het zie. De mensen op de rijen voor me zijn het inmiddels gewend. Ik hoop dat ze me nog niet zat zijn. Ik ben fanatiek en Rafael (Melina en Erics zoon; red.) wil nog wel eens naar de haren van de persoon voor zich grijpen. Of hij zit te flirten met Sophie Vejinovic.”
‘Ik hoop dat de mensen om me heen in het stadion me nog niet zat zijn’
Rafael, een dag voor het interview één jaar geworden, zit ondertussen rustig met een oud exemplaar van Hand in Hand te spelen. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij een foto van zijn vader ontdekt. Rafael heeft de krullen van zijn vader, de blauwe ogen van zijn moeder en, zo blijkt later als de fotografe hem verleidt tot een potje voetbal, ook het talent van zijn vader. Zodra de stoffen bal in de buurt van zijn speelgoeddoel komt, werkt hij hem resoluut weg.
Mooi meisje
Melina was zes toen ze Eric voor het eerst ontmoette. Op school in São Paulo. Maar het zou nog ruim tien jaar duren voor zij en Eric, al dan niet per ongeluk, gekoppeld zouden worden door Erics moeder. “Ik had hem sinds mijn tiende niet meer gezien, omdat Eric naar een andere school ging. Tot mijn moeder zijn moeder tegenkwam in onze kerk. Eric wilde er ook eens komen kijken, maar hij durfde niet alleen. Verlegen jongen hè? Maar hij heeft wel vooraf even aan zijn moeder gevraagd of ik een mooi meisje was… anders was hij niet gekomen!”
Natuurlijk is het mooi dat de liefde daarna oversloeg. Lief ook dat Eric eerst aan Melina’s vader ging vragen of hij haar mee uit mocht nemen. Maar er was nog iets moois aan hun ontmoeting, als het aan Melina ligt: het geloof, en dan vooral het feit dat Eric ontdekte dat het er in de kerk anders aan toe kan gaan dan hij tot die tijd dacht. “God kan mensen echt veranderen”, zegt Melina zonder stichtelijk over te komen.
Met hetzelfde enthousiasme als waarmee ze zojuist nog over het spel van Feyenoord sprak, praat ze nu over wat het geloof haar brengt. “Kijk, my carreer is not happening right now, als moeder en vrouw van een voetballer. Toen Eric naar Nederland vertrok om bij Zwolle te gaan spelen, ben ik nog tweeënhalf jaar in Brazilië gebleven om mijn studie Marketing af te ronden. Toen ik naar Nederland kwam, kwam ook de crisis. Solliciteren liep op niets uit. Ik kwam steeds ver, maar moest het toch afleggen tegen Nederlandse kandidaten. Logisch ook dat ze die in tijden van crisis eerst kiezen. Ik heb wel samen met mijn broer een restaurant in Brazilië dat ik vanaf hier aanstuur, maar meer doe ik niet. Gelukkig weet ik dat het mijn roeping is om mensen te helpen. I love that. Mensen laten zien dat ze een reden hebben om te leven. Dat ze het waard zijn.”
Parabel
Dus werd de woonkamer bij de Botteghins wekelijks ingenomen door een groep vrienden, voornamelijk voetballers en hun vrouwen en vriendinnen, voor Bijbelstudie. Eric en Melina zochten er zelfs hun huizen op uit. Het bescheiden rijtjeshuis in Rhoon heeft namelijk een ruime woonkamer. “Maar nu doen we de bijeenkomsten vooral via Skype, want iedereen speelt tegenwoordig ergens anders. We lezen een parabel van Jezus en passen het toe op ons eigen leven. Het is juist mooi om dat met voetballers te doen. Het is een wereld apart. Hoe ga je ermee om als je geblesseerd bent of op de reservebank zit? Je weet van elkaar hoe dat is en kunt erover praten.”
‘My man is a fighter!’
Eric komt ondertussen thuis van de vrijdagmiddagtraining. Een groot ice pack gaat op zijn dikke enkel. “Geraakt door een speler van ADO”, verklaart hij, doelend op de gewonnen bekerwedstrijd. Vanavond een pijnstiller, dan kan hij morgen weer spelen tegen Vitesse. Melina kijkt met een brede lach toe. “My man is a fighter”, zegt ze, terwijl ze met haar armen zwaait om haar woorden meer kracht bij te zetten. Hij zal niet opgeven vanwege een pijntje.”
Daarom was het extra hard dat hij uitgerekend die grote wedstrijd tegen Manchester moest missen door de rode kaart tegen Zorya Luhansk. “En hij kreeg die bal echt in zijn gezicht hè? De dagen erna liep hij rond met een blauw oog. De scheidsrechter besliste anders. Ik zou ook echt niet in de schoenen van een scheidsrechter willen staan, die moet in een fractie van een seconde een beslissing nemen.”
Het liefst had ze die rode kaart persoonlijk aangevochten. “Maar dat kan niet, bij twee keer geel.” De tickets naar Manchester werden gecanceld. Vader Botteghin kwam voor niks naar Europa. “Maar gelukkig kon hij wel mee naar Fenerbahce.”
Stadhuis
Het Europese avontuur mag dan voorbij zijn, Melina is vol vertrouwen over de rest van het seizoen. Zeker met de mentaliteit die de jongens nu laten zien. “Ze zijn er voor elkaar, vangen elkaars fouten op. Ik wil aan het eind van het seizoen wel weer naar het stadhuis. Maar niet op het balkon hoor. Toen ze me bij de bekerhuldiging vertelden dat er maar twintig man tegelijk op mag, omdat het anders instort, ben ik er alleen snel op gaan staan voor een foto. Ik vond het veel te eng.”
De voetbalwereld. Melina zucht even als ze eraan denkt. Wat zal ze hem missen als het voorbij is. “Het is allemaal heel onzeker en daar houd ik van. Die verrassingen. Daardoor voel je dat je leeft!”
Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van FSV De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van FSV De Feijenoorder kan hier.
