Tekst: Oscar van Bekkum, Foto: Edwin Verheul-FSV De Feijenoorder
Even vroeg ik me af waarom ik ook al weer naar De Kuip wilde gaan woensdagavond. Halverwege de wedstrijd werd me dat meteen bevestigd: Feyenoord maakte wel degelijk wat van de wedstrijd en Het Legioen heeft zich nog één keer laten horen op het hoogste podium in Europa.
Met de 1-1 was ik al lang tevreden geweest. Dat klinkt gek als ik denk aan onze tegenstanders die wel door zijn in Europa. Maar goed, wedstrijd op wedstrijd is bewezen dat Feyenoord gegroeid is in het toernooi, maar er toch nog niet thuis hoort. Fouten of foutjes worden snel afgestraft en de bal ligt binnen vijf seconden aan of in de andere kant van het doel. Integendeel: de omschakeling bij Feyenoord gaat tien keer zo traag. Dan kun je gerust een bakkie gaan halen en je hebt niks gemist.
Dat verhaal leek het gisteren ook weer te gaan worden, maar nu sprak de ‘zwakke’ houding van Napoli gelukkig in ons voordeel. De ploeg die toch al geen kans bleek te hebben op de knock-outfase van de Champions League, omdat Shakhtar in de weg zat, lieten na de vroege 0-1 de kansen liggen. Het jaagde Feyenoord niet op, dat ik toch weer geregeld traag aan een opbouw zag werken. Nee, gisteren waren het de Rotterdammers die er kort bovenop zaten en voor de bal te willen gaan, zonder daarbij heel ver te gaan. Behalve Vilhena dan.
Op deze manier heeft de ploeg het publiek de hele wedstrijd achter zich gekregen, die zelf in minuut 85 zorgden voor een knallend einde. Het zal wel weer een boete opleveren, of nog erger: een jaar geen deelname aan de Champions League, maar ach. Feyenoord komt er voorlopig toch niet zo snel meer. En ondanks de 2-1 overwinning heb ik toch veel liever een tegenstander die ‘normaal gesproken’ te doen is. Feyenoord zie ik liever in de Europa League, maar de sfeer was van Champions League niveau.
