Tekst: Leo van den End, Foto’s: FSV De Feijenoorder, Leo van den End.
Sinds een hele lange tijd zou ik eindelijk weer eens meereizen met Feyenoord voor een Europese uitwedstrijd. De laatste keer is bijna 20 jaar geleden tegen Inter Milan. In die periode bezocht ik bijna alle Europese uitwedstrijden waaronder de legendarische wedstrijd tegen Weder-Bremen. Maar toen kwamen er kinderen (2 tegelijk nog wel) en was het even over met de reisjes. Dochter Laura is inmiddels 16 en net zo’n grote Feyenoord-Fan als mijn vrouw en mijzelf. Iets in de opvoeding is toch goed gegaan dus.
Zodra de loting Champions League bekend was, begon Laura te “zeuren” dat ze naar de wedstrijd uit tegen en in Manchester wilde gaan. Lang hoefde ze niet te zeuren want ik zag dat natuurlijk ook wel zitten. Aangezien Manchester redelijk dichtbij en makkelijk met de auto te bereiken is (ik reis het liefste met mijn eigen auto omdat mijn rolstoel mee moet) was de afspraak snel gemaakt. Laura en ik gaan samen naar Manchester. Direct tickets geregeld voor de tunnel bij Calais (slechts 66 euro voor een retour, koopje dus) en een overnachtingsplek in een hostel in de buurt van Manchester voor na de wedstrijd. Zodra de kaarten voor de wedstrijd te koop kwamen bij Feyenoord deze direct besteld en nu hoefden we alleen nog maar af te tellen om te kunnen vertrekken.
Maandag 20 november had ik gelukkig geen afspraken dus ik kon lekker de hele dag slapen zodat ik uitgerust was om op 21 november om 01:00 uur ’s nachts te kunnen vertrekken vanuit Rotterdam. Laura liep al dagen te stuiteren van opwinding dus dat beloofde wat voor de 700km lange autorit naar Manchester. Precies op tijd vertrokken we vanuit Rotterdam, voorzien van een volle tank benzine, broodjes, water en cola richting Calais. De eerste etappe van de rit verliep voorspoedig om omstreeks 04:00 uur aan te komen in Calais. Dit was mooi op tijd omdat omstreeks 04:45 uur onze trein zou vertrekken. Binnen in de terminal tijdens een sanitaire al de eerste mede-supporters gespot. De auto in de trein rijden. Stoel achterover en muziekje aan, ruim een half uur later ben je in Engeland. Een uitermate relaxte manier van reizen. Het links rijden is even opletten maar omdat het flink druk was op de snelweg vanwege de ochtendspits rondom Londen werd er niet hard gereden en kon ik rustig wennen aan het Engelse verkeer.
Met zo nu en dan een pitstop voor een bak koffie bereikten we rond het middaguur zonder enig probleem Manchester. Het plan was om eerst naar het stadion te rijden, daar de auto te parkeren en dan met het ov richting het centrum van de stad. Dit omdat we dan ’s avonds na de wedstrijd direct in de auto konden stappen en de stad uit rijden richting onze overnachtingsplek 40 km buiten Manchester. Een vriendelijke dame van de beveiliging liet mij binnen de hekken van het stadion parkeren, dicht bij het uitvak en dicht bij de uitgang. De parkeerplaats zou de hele dag bewaakt worden dus een mooiere plek voor de auto was niet denkbaar. Nadat we de spullen die we nodig zouden hebben uit de auto gehaald hadden en natuurlijk mijn scootmobiel in elkaar gezet, kon onze Manchester ervaring echt beginnen. Met nog niet echt een idee wat we konden verwachten in het centrum gingen we richting de tramhalte. Wel verheugden wij ons al enorm op de aangekondigde “mars” die avond van het centrum naar het stadion. Aangezien de accu’s van de scootmobiel helemaal vol waren gaan ook wij aansluiten bij de mars.
Geen gedoe met kaartjes kopen (ov in Manchester is gratis voor mindervaliden en begeleider) of met hulp om in de tram te komen (1 keer gas geven en ik stond met scootmobiel in de tram). Zoals ik later die dag ook nog zou merken met de toegankelijkheid van winkels en sanitaire voorzieningen voor mindervaliden, kwam ik al snel tot de conclusie dat Nederland een voorbeeld kan nemen aan Engeland op dit gebied. Wat een verademing om in Manchester te reizen als mindervalide. Zo zou het eigenlijk ook in Nederland moeten zijn. Tijdens onze rit in de tram zagen we al een grote kerstmarkt. Laura is helemaal gek van kerst en ik moet eerlijk toegeven dat winkelen en struinen op zijn markt 1 van mijn guilty pleasures is. De planning was om eerst het voetbalmuseum te gaan zoeken om bij Maurice onze tickets op te halen en dan direct door naar de kerstmarkt. Vanaf de tramhalte was het ongeveer 15 minuten lopen naar het voetbalmuseum. Tijdens deze wandeling hebben we meer Nederlands dan Engels gehoord. Kortom het was al gezellig druk met Feyenoorders. Aangekomen bij het voetbalmuseum was Maurice al snel gevonden. Met onze tickets op zak konden we echt gaan beginnen met het verkennen van Manchester. Inmiddels hadden we begrepen dat rond half 6 de tocht richting het stadion zou beginnen dus we hadden nog tijd zat om lekker te gaan shoppen. Wat dit betreft stelde de stad ons niet teleur. Een gezellige kerstmarkt, gezellige winkelstraatjes en een groot overdekt winkelcentrum. Kortom keus genoeg.
Volgepakt met tassen vol met de gescoorde buit van het winkelen was het tijd geworden om weer richting het voetbalmuseum te gaan voor de gezamenlijke mars richting het stadion. Helaas begon het juist te regenen dus het beloofde een koude en natte wandeling te gaan worden. Bij het naderen van het vertrekpunt was ik de kou en de regen al snel vergeten. Wat een sfeer en geweldige vibe was daar voelbaar. Feyenoordsupporters ontspannen met agenten op de foto, gezellig een praatje met Engelse supporters, alles was mogelijk en geen moment was er sprake van een gespannen laat staan grimmige sfeer welke je vaak tegenkomt tijdens uit-wedstrijden. De tocht kon beginnen. De politie zorgde voor de begeleiding. Al het verkeer werd stilgelegd zodat wij midden op straat massaal zingend en feestend richting het stadion konden lopen. Onderweg veel mensen op straat die stonden te kijken maar ook veel mensen voor de ramen. Het leek alsof wij een attractie waren maar ook tijdens de mars is er (voor zover ik heb kunnen waarnemen) geen moment van spanning geweest tussen ons, de politie en de omstanders. Wat een geweldige sfeer en ervaring. Met continu kippenvel hebben we deelgenomen. Ondanks de drukte en hectiek was het geen probleem dat ik zittend in de scootmobiel mij tussen alle hossende en zingende supporters bevond. Zoals eigenlijk altijd zorgen mijn mede-supporters goed voor mij en werd er goed opgelet dat ik niet te erg in het gedrang zou komen. Ook werd er geregeld glas op straat weg geschopt door de supporters voor mij zodat ik geen lekke band zou rijden.
Na ongeveer een uur kwamen wij aan bij het stadion. Gauw de tassen en niet-noodzakelijke bagage in de auto leggen en dan richting de ingang. Door een steward van Manchester, een Nederlandse politieman en een steward van Feyenoord zijn we vriendelijk en behulpzaam begeleid door het stadion naar onze plaatsen. Mijn mond viel bijna open van verbazing bij het zien van de plek die gereserveerd is voor de mindervalide supporters van Feyenoord. Geheel overdekt, tussen onze eigen supporters en met een goede plek voor de begeleiders naast de rolstoelen. Ook nu weer kwam de gedachte in mij op dat er in Nederland wederom nog veel te leren is van de Britten. Zoals in dit stadion zouden eigenlijk altijd de plaatsen moeten zijn voor de mindervaliden. Ook de horeca en toiletten waren volledig ingericht en aangepast voor mindervaliden.
We hadden perfect zicht op het veld en konden de wedstrijd goed volgen. De sfeer in het vak was geweldig. Op het veld zorgde het spel van Feyenoord ook voor een goed gevoel. Over het resultaat zullen velen het eens zijn: prima wedstrijd met helaas een tegen de verhoudingen in teleurstellend resultaat. Ondanks dit resultaat overheerste het positieve gevoel over de stad, de medesupporters, het stadion en de voorzieningen en vriendelijkheid van de mensen. Na afloop waren we snel bij de auto en aangezien ik deze strategisch geparkeerd bij het hek reden we al snel weer het stadion uit richting onze slaapplaats.
Na een goede nachtrust en een traditioneel Engels ontbijt reden we richting Londen. Aangezien ik inmiddels bericht ontvangen had dat een paar treinen uit de dienstregeling genomen waren en wij pas ’s avonds weer de oversteek richting Calais konden maken en dus tijd zat hadden, heb ik op verzoek van Laura de ring van Londen verlaten en zijn we dwars door de stad gereden langs alle toeristische plekken. Het was voor Laura de eerste keer dat ze in Londen was dus ze genoot volop. Zonder schade aan de auto of opgestoken middelvingers heb ik veilig weer de stad kunnen verlaten voor het laatste stukje snelweg richting de Eurotunnel. In België aangekomen was het tijd voor avondeten. Wat kan je het beste doen als je honger hebt en je bevind je in België? Juist, stoppen bij een frituur en echte Vlaamse friet met stoofvlees bestellen. Dit was een mooie afsluiter van een geweldige trip van vader en dochter, onze club achterna reizen richting het mooie Manchester. Wat ons betreft voor herhaling vatbaar.
Leo (en Laura) van den End
November/December 2017
