Weekend op weekend zijn ze te vinden in de voetbalstadions en langs de amateurvelden. Fotografen die niet het spelletje in beeld willen brengen, maar vooral de passie en emotie die dat spelletje bij zoveel verschillende mensen weet los te maken. Fotografen die vastleggen wat voetbal met mensen doet, van spelers tot supporters. Wie zijn ze? En waar komt hun eigen passie vandaan? Wij stellen ze aan jullie voor, met in deze eerste editie Peter Paul Klapwijk. Molenaar en fanatiek supporter van Feyenoord en Luton Town.
“Een borrelend vat vol ideeën. Iemand die overal en altijd op zoek is naar iets nieuws. Ik neem geen genoegen met iets dat niet goed genoeg is. Eigenwijs ook”, is ruim twee jaar gelelden het antwoord dat Klapwijk geeft op de vraag wie hij ziet wanneer hij in de spiegel kijkt. Na nog niet zo lang met hem aan de praat te zijn via FaceTime is dat ook wie ik zie op mijn beeldscherm. Iemand die enthousiast kan vertellen over wat hij mooi vindt. En dat zijn nogal een aantal dingen. Wanneer je op internet naar hem zoekt zal je de term ‘duizendpoot’ tegenkomen. Een titel die hem absoluut past. Wanneer ik Peter Paul zijn profiel op Instagram bekijk zie ik het profiel van die duizendpoot. Molens (zo ook die waar hij zelf in woont en leeft), natuurfotografie en wat vooral mijn aandacht weet te trekken: Voetbalsupporters! Vuurwerk, passie en beleving. Met bij voorkeur een groothoeklens doet hij dat volledig in eigen stijl.
‘Mensenmens’
Maar wanneer ik dat profiel bekijk zie ik vooral ‘de mens’. Ppkhm (Peter Paul Klapwijk Hoge Molen), zoals Peter Paul Klapwijk zijn pseudoniem op Instagram luidt, brengt mensen in beeld. Toeristen rond de molen waar hij woont (in Kinderdijk), fanatieke voetbalsupporters in de Kuip van zijn favoriete Feyenoord of Engelse voetbalsupporters bij Luton Town. Met daarbij vaak prachtige verhalen. Verhalen over de mensen die hij in beeld brengt. Peter Paul is een ‘mensen-mens’.
Dat laatste zie ik wanneer hij ook interesse in mij toont. Ik studeer journalistiek. Peter Paul heeft aan de School voor Journalistiek gestudeerd. Daar begint dan ook zijn verhaal. We praten over enkele verschillen tussen vroeger en nu, en over het interviewen van mensen. Dat was vroeger niet zijn favoriete bezigheid in de opleiding. “Ik stotterde. Dan is interviewen echt een kwelling. Fotograferen was veel leuker..” Maar Peter Paul zou na zijn opleiding dus vooral aan de slag gaan met waar hij altijd goed in is geweest: Fotograferen en schrijven. Hij werkte uiteindelijk als freelance fotograaf, maar bracht ook twee boeken uit. Ook over mensen. De boeken waren de reden om een eigen uitgeverij op te richten. Een boek over scheepskoks in de Rotterdamse haven werd de basis voor een TV-serie Koken op Zee .
Feyenoord
Klapwijk komt uit een echte Rotterdamse familie. Hij wordt door zijn vader dan ook al op jonge leeftijd meegenomen naar Feyenoord. De Kuip zal zijn stadion worden, en Feyenoord zijn club. Daar begon het fotograferen voor hem pas jaren later. In zijn jonge jaren volgde hij vooral de club. “Een camera zit alleen maar in de weg van de beleving. Je ziet een wedstrijd heel anders wanneer je fotografeert. Dan zie je de wedstrijd eigenlijk letterlijk door je lens. Afgeleid door het beeld waar je als fotograaf naar op zoek bent. ”
Uiteindelijk wil Peter Paul jaren later toch graag zijn Feyenoord fotograferen. Dat zijn niet alleen de elf spelers, maar ook die duizenden mensen met dat ‘Feyenoord gevoel’, zoals Peter Paul dat gevoel zelf noemt. Dat begon met een fotoserie voor FSV/de Feijenoorder, het magazine voor supporters. In de serie “De Business Unit” bracht hij dat Feyenoord gevoel in het zakelijk gedeelte in beeld. Ik kijk even vertwijfelend voor me uit wanneer ik dat hoor. “In de business units?”, vraag ik. “Ja zeker”, zegt hij. “Geloof me, daar zijn mensen net zo fanatiek.”
Wat snel opvalt is dat Peter Paul ook in zijn fotografie bij Feyenoord vooral de mensen rondom de sport in beeld brengt, waarbij het verhaal achter die mensen centraal lijkt te staan. Met die verhalen weet hij meestal ook een gevoelige snaar te raken.
Voor FSV/de Feijenoorder en het clubblad Hand in Hand fotografeerde Peter Paul supporters en spelers. Dat deed hij volledig in eigen stijl. “Jens Toornstra was de eerste speler die ik portretteerde op de vakken. Een seriematige aanpak, want voor elke editie van de Hand in Hand worden spelers geïnterviewd. Ik wilde ze op de vakken, want daar zitten wij normaal en we zijn een supportersblad. De blauwe kuipstoelen en de rode trap zijn een vast onderdeel van de compositie. Marco Senesi fotografeerde ik met een relatie naar Argentinië. Na een oproep op de socials van FSV/de Feijenoorder vonden we een Argentijnse Rotterdammer. In shirt. Met Feyenoord vlag. Senesi vond het prachtig om hem te ontmoeten.” Ook voor Leroy Fer had Peter Paul zelf een idee bedacht: “Leroy Fer was geschorst tijdens Feyenoord-Young Boys. Hij bekeek de wedstrijd vanaf Vak S. Met zijn rode muts. Ik heb via Feyenoord Pers kunnen regelen dat ik hem voor de serie weer op S mocht fotograferen. Met die rode muts.”
Maar ook in het heetst van de strijd brengt Peter Paul fanatieke Feyenoorders in beeld. In de bizarre tijd die we momenteel doormaken mist ook hij de kameraadschap in de Kuip. “Op mijn bureaublad staat de foto van Vak X met het spandoek over de Kuip. Nu, in het Corona tijdperk, kijk ik vooral naar de gezichten van de kameraden op vak X. Samen zingend, schouder aan schouder. Hand in hand, kameraden. Hoe lang voordat dat weer kan. Het is gek om te kijken naar een wereld die was, terwijl je niet zeker weet of dat ooit nog terugkomt.”
Luton Town
“Rond 2000 ontmoette ik Paul Ballantyne op korenmolen de Distilleerketel in Rotterdam, waar ik toen één van de molenaars was. Die bleek met vriend Andrew de volgende dag naar Feyenoord-PSV te willen gaan, maar had kaarten voor een familievak. Die wisten we om te ruilen voor Vak X, waar ik toen zat. Briljante wedstrijd met een nooit verwacht resultaat. Dus hele goede sfeer. Die jongens waren op slag Feyenoord supporter. Paul nodigde me uit om naar Luton Town te komen kijken. Die club was voor mij ook liefde op het eerste gezicht. Genaaid door een op geld beluste eigenaar, genaaid door de FA en de Football League door punten in mindering. Daardoor degradeerden ze zelfs uit de Football League.
Dat bracht een supporters revolutie te weeg. De supporters hebben de club overgenomen. Het beleid van de Board en de Supporters Trust is voor mij een voorbeeld van hoe het zou moeten. Als Feyenoord supporter ben ik daar jaloers op. De club is echt van de supporters. De CEO van de club, Gary Sweet, het bestuur van de club. Ze zijn allemaal afkomstig uit de schare supporters. Allemaal liefde voor de club, die snappen wat de club betekent voor supporters omdat ze dat zelf ook zijn.
Ik ga al jaren naar Luton. Eerst met mijn zoon Rik, nu met een aantal vrienden. De Rotterdam Hatters. Zo hebben we de club zien promoveren naar League Two, daarna naar League One en het jaar daarop gelijk naar the Championship. Wat een strijd, wat een vreugde, wat een club. “Fuck the FA, and the Football League, We are the famous Luton Town. They tried to kill us off, but we’re not soft. We are the famous Luton Town.”
Duizendpoot en mensenmens
Peter Paul Klapwijk, duizendpoot maar toch vooral mensen-mens. Molenaar en fanatiek supporter van Feyenoord met een liefde voor Luton Town. Een vader van vier kinderen, wie hij zijn passie voor Feyenoord en voetbal in ieder geval al heeft doorgegeven.
Bron indehekken.net Foto’s afkomstig van Peter Paul Klapwijk (ppkhm)
