Ruud Heus: “Rinus Israël haalde me van AZ naar Feyenoord voor 500.000 gulden. Volgens mij heeft de vader van Paul de Leeuw dat betaald. Feyenoord-supporter met een flinke portemonnee. Hij zat in de groente geloof ik. Ik beleefde de mooiste voetbaljaren in Rotterdam-Zuid. Het begon niet zo geweldig allemaal, wat betreft de successen, maar toen die eenmaal kwamen. Man, wat een wereldelftal hadden we toen.”
Wim en Willem
“Jansen en Van Hanegem waren de beste trainers die ik gehad heb. Jansen leerde ons hoe we de basis goed moesten organiseren. Ten eerste geen doelpunt tegen krijgen en dan van achteruit opbouwen. Met hem legden we de basis voor de successen die we daarna behaalden. Van Hanegems visie was: Naar voren spelen. Anticiperen. Voetballen is ook zonder de bal meedoen. Die twee mannen waren zo goed, ongelofelijk. Als wij een partij speelden tijdens de training deden zij ook wel eens mee. Dan gaven we ze expres een verkeerde bal, net iets te hoog bijvoorbeeld. (Ruud gaat staan om het voor te doen). Kijk zo. En als ze hem dan op die onmogelijke hoogte aangespeeld kregen, vingen ze hem zo op en verwerkten ze die klote bal tot een goede bal. Die twee konden gewoon meedoen omdat ze zo goed waren. Niet normaal. Ze legden de bal neer waar ze wilden, met buitenkant links of rechts, net zo makkelijk. Als ze nu nog de fysiek zouden hebben van de jongens van nu, waren ze nog absolute wereldtop.”
Tottenham Hotspur, maart 1992
De Spurs kwamen met ster Gary Lineker in de gelederen, voor een gelijkspelletje naar Rotterdam. Ze hielden de boel achterin stevig op slot. Het zag er lang naar uit dat het inderdaad een gelijkspel ging worden.
Heus: “In een duel met een middenvelder kwam de bal tussen mij en hem in. Ik raakte hem half op zijn knie, kreeg de bal mee en gaf hem op Blinker, die speelde hem naar Kiprich en in de 56ste minuut scoorde József de enige goal van de wedstrijd. Met een 1-0 voorsprong naar White Park Lane in Londen. Daar maakten die gasten meteen duidelijk hoe de vlag erbij hing. De Wolf kreeg meteen een elleboog, ik had er binnen acht minuten twee te pakken, Ed de Goey ging vlak voor rust neer door een elleboogstoot van Stewart. Het was een veldslag. Je bent gladiator in een arena en zij zijn de tegenstander. Jij pakt mij en ik pak jou. De sterkste wint.”
Ondanks de Londense storm stond de Feyenoord-verdediging als een huis en er viel geen doelpunt in deze pot. 0-0. 2000 fans zagen Feyenoord de halve finale in het Europacuptoernooi voor bekerwinnaars bereiken.
Monaco, april 1992
Heus: “De grootste domper met Feyenoord kwam in de halve finale van het bekertoernooi. We hadden van Tottenham Hotspur gewonnen en nu stond Monaco op het menu. Daar speelden Rui Baros en George Weah en de coach was ene Arsène Wenger. In Monaco vlogen we er meteen bovenop en scoorde Robbie Witschge al na negen minuten de 0-1. Na een half uur scoorden zij de gelijkmaker. We speelden de wedstrijd knap uit en stapten met een goed uitgangspunt van het veld. In Rotterdam volgde de domper. We maakten daar de grote fout om zonder plan aan de wedstrijd te beginnen. We hadden niks afgesproken, gaan we meteen druk zetten, laten we ons inzakken, geen plan en bij rust stonden de Fransen met 1-0 voor. Na rust maakte Weah de 2-0 en meteen daarna vond Kiprich het net. 2-1. We gingen helemaal los en met het publiek massaal achter ons, kwamen we vlak voor tijd op 2-2 door een goal van Damaschin, die vlak daarna nog de 3-2 op zijn schoen had. Helaas. 2-2 was niet genoeg. Ik ben ervan overtuigd dat we dat jaar de Europacup voor Bekerwinnaars hadden kunnen winnen. We hebben in die wedstrijd te lang gewacht, tegen onze natuur in. Dat was een enorme teleurstelling.”
Werder Bremen oktober/november 1994
In De Kuip geeft Heus zo’n vervelende Duitser een klein elleboogje en deze gaat op de brancard het veld uit, staat op en komt er weer in. De scheids trekt een gele kaart voor de aansteller. Henke Larsson maakte na rust de 1-0 en daar bleef het bij. Twee weken later volgt Bremen. Er zaten duizenden supporters op de tribune en zij draaiden al voor de wedstrijd keiharde Feyenoord-muziek. Dat vonden de Duitsers niet leuk.
Heus: “Als je het veld opkomt en er zitten zoveel supporters op de tribune, man, dan wil je het gras opvreten. In de eerste acht, negen minuten kregen we een orkaan over ons heen. De Duisters bleven maar komen. Bij een cornerbal stormden ze allemaal de 16 in. Wat doen we? Stevige bloks zetten. Elleboog hier, tackel daar. Ik kreeg een keekie en De Wolf nam even later wraak. Het werd 1-0 voor Bremen. Henke scoorde de gelijkmaker. Even later scoorde hij weer 1-2. Dan een penalty. Ik nam hem 1-3. Zij scoren. 2-3. Larsson was die avond ontketend en maakte de 2-4. Zij bepaalden de eindstand op 3-4. Niemand wint van Duitsers in Duitsland en wij deden het. We waren door.”
Deze wedstrijd staat ook bekend om de in polonaise langslopende spelers en de supporters die daar voor het eerst het ‘I will survive’ van de Hermes Houseband door het Duitse stadion laten schallen. Er werd flink feest gevierd tot in de late uurtjes.
Ruus Heus: “Voetbal is, samen met de supporters iets winnen. En dat met een elftal dat een paar miljoen kostte. De Wolf kwam voor vier ton van Groningen, voor mij legden ze vijf ton neer voor AZ, Bosz kwam voor 50.000 van Toulon. Voor wat dat hele elftal kostte, koop je nu niet eens één speler meer. Als we het veld opkwamen gingen we poetsen, 90 minuten tekeer, verbetenheid, het was nooit rustig, er moest altijd iets gebeuren en dan klaar, naar boven voor een biertje. Overal waar ik kom, op vakantie, in Rotterdam, beginnen mensen altijd over dat elftal, stukkie jeugdsentiment voor velen. Een belangrijk stuk van mijn leven ook.”
“Ik ben niet zo leuk weggegaan bij Feyenoord. Arie Haan kwam en die speelde de jongens tegen elkaar uit. Je wist niet meer wat wel of niet waar was, van wat er gezegd werd en dat maakte mijn laatste jaar tot het vervelendste dat ik in Rotterdam meemaakte. Op vijf mei 1996 speelde ik mijn laatste wedstrijd in De Kuip. Ik benutte nog een strafschop in de 55ste minuut en werd in de 66e minuut gewisseld. Ik kreeg een bos bloemen en dat was het. In de kleedkamer zag ik dat er een brief tussen de bloemen zat. Er stond in dat ik in het komende seizoen bij Excelsior aan de slag kon als een soort speler-trainer, maar daar had ik helemaal geen zin in. Theo Vonk haalde me terug naar AZ. Ik heb me daar een jaar lang kapot geërgerd. Als je zo’n grote club als Feyenoord gewend bent en dan bij zo’n provincieclub komt … . Als we verloren zeiden ze: ‘Jammer, volgende keer beter.’ En dat zo vijf keer achter elkaar. Joh, ik had elke maandag ruzie in de kleedkamer omdat ik vond dat ze te slap waren en te weinig kwaliteit hadden. Ze vonden het onprettig om zo aangepakt te worden en ik heb het daar na één jaar voor gezien gehouden. Het was een te grote stap, van 60.000 man in De Kuip naar zo’n 5000 man elke week in de Alkmaarse Hout. József Kiprich belde me of ik zin had om naar Cyprus te komen waar hij speelde. Dat leek me leuk, gezellig met József, mooi weer. Maar het ging mis, de Hongaarse trainer kreeg ontslag en Kiprich moest ook weg, dat avontuur ging niet door.”
31 mei 1993, de mooiste dag
Heus: ‘We waren de dag van te voren al naar Groningen gereden en overnachtten in een familiehotel. Ik sliep met De Wolf op de kamer en was al vroeg wakker. Ik kijk door een kier in het gordijn en zie een waterig zonnetje. ‘John’, zeg ik, “Vandaag worden we kampioen, ik weet het zeker.”
Met één punt voorsprong op PSV moet Feyenoord vandaag de uitwedstrijd tegen Groningen winnen om kampioen te worden. Er zijn lang niet genoeg kaarten voor de Feyenoord-supporters en men besluit om videoschermen in De Kuip te plaatsen. 35.000 supporters zien zo hoe onze jongens met 0-5 (nul-vijf!) de Groningers oprollen. Na het laatste fluitsignaal pakt Dean Gorré de bal van de Scheids af en schiet hem als een vuurpijl in de lucht. De supporters haasten zich terug naar Rotterdam en zien onderweg op bijna elk viaduct juichende supporters. Voor de spelersbus is er geen doorkomen aan en snel chartert men een vliegtuig. Zo vliegen de helden terug naar de Maasstad.
Heus: “Die terugvlucht was hilarisch, het vliegtuig ging zo tekeer dat de stewardessen in het gangpad lagen.”
Vanaf Zestienhoven reed de spelersbus naar het stadhuis en nadat alle supporters de Coolsingel bereikt hadden, kwam aanvoerder Metgod met de schaal het bordes op. 100.000 supporters …
Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van FSV De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van FSV De Feijenoorder kan hier.
