Jongen uit Rotterdam en de stille kracht van Feyenoord.
Met grote droefenis heeft FSV De Feijenoorder kennisgenomen van het overlijden van materiaalman Carlo de Leeuw. Carlo is vanmorgen donderdag 13 februari, op 59-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van tongkanker.
De Rotterdammer begon als achtjarig jongetje bij Feyenoord. Hij haalde het eerste elftal, maar brak nooit echt door. De linksbuiten speelde 45 wedstrijden in Feyenoord 1, met als hoogtepunt de gewonnen bekerfinale van 1980 tegen aartsrivaal Ajax (3-1). De Leeuw maakte de 2-1 en zakte na zijn doelpunt op zijn knieën voor de fanatieke supporters van Vak S. “Daar zaten mijn vrienden”, zei hij later in een interview. “Ik had tranen in mijn ogen.”
Over dat doelpunt werd hij jaren later nog geregeld aangesproken, “Het heeft er, denk ik, ook mee te maken dat ik een jongen uit Rotterdam ben”, zei hij daarover in een interview met dagblad PZC in 2010. “Tegen de spelers heb ik wel gezegd dat ze moeten beseffen wat voor impact een overwinning heeft. In De Kuip de bekerfinale winnen van Ajax, mooier kan niet.”
Na vier seizoenen, inclusief een verhuurperiode aan Excelsior, vertrok hij naar Cambuur Leeuwarden. ‘It Slangeminsk út Rotterdam’, zoals zijn bijnaam luidde, kwam zes seizoenen uit voor de Leeuwarders. Hij groeide uit tot een van de populairste spelers in de clubhistorie. In 2007 werd De Leeuw zelfs uitgeroepen tot beste middenvelder aller tijden. De supporters van Cambuur staken hem in de zware periode van zijn ziekte een hart onder de riem. Tijdens het bekerduel tegen onze club op 19 december hing er op de fanatieke zijde achter het doel een klein spandoek met de tekst ‘Carlo, sterkte’.
De Leeuw kwam na Cambuur nog uit voor FC Eindhoven, FC Volendam en wederom Eindhoven, waar hij zijn spelerscarrière in 1993 eindigde. Hierna begon hij als verkoper van zonweringen, maar “dat was niet helemaal mijn wereld”, zei hij in een interview met Panorama in 2017. “Ik heb toen gewoon Sjaak Troost gebeld, die bij Feyenoord werkte. Of er misschien iets mogelijk was. Ik vond alles goed, als ik maar geen trainer zou worden. Binnen twee weken belden ze terug, of ik fulltime materiaalman wilde worden. Apart hè? Als ik twee weken later had gebeld, hadden ze waarschijnlijk allang iemand anders gevonden. Ik zei meteen ja, heb er geen minuut over nagedacht. Het voelde alsof ik weer voetballer was. Ik voel me er gewoon heel goed bij.”
In die rol, die De Leeuw tot begin dit seizoen vervulde, was hij al snel niet meer weg te denken uit De Kuip. Carlo was geliefd bij supporters, spelers – ook de gelouterde vedetten van het Nederlands Elftal, waarvoor hij naast zijn baan bij Feyenoord werkte – medewerkers van Feyenoord en andere mensen rond de club. Zo schreef AD-journalist Mikos Gouka onlangs: “Een paar jaar geleden stond ik in het Spaanse Marbella samen met hem te kijken hoe de spullen van de Italiaanse topclub Internazionale in de bus werd geladen. Acht materiaalmannen klaarden fluitend de klus. Die hebben gewoon acht Carlo’s, zei ik tegen de man die het bij Feyenoord destijds vrijwel allemaal in zijn eentje moest doen en voor wie werkdagen van veertien uur geen uitzondering waren. Maar ik zat fout. Er zijn helemaal geen acht Carlo’s. Er is er verdomme maar één.”
Carlo de Leeuw laat zijn vrouw Charlotte en zijn dochters Kelly en Lindsey achter.
Het bestuur, medewerkers en vrijwilligers van FSV De Feijenoorder wensen
alle nabestaanden veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies.
Supporters die hun medeleven willen betuigen, kunnen terecht bij het condoleanceregister in het Maasgebouw of op deze pagina digitaal een bericht achterlaten.
Foto: Piet Bouts Archief
